ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΡ. ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ

Οι μαθητές μιλούν και εκφράζουν τις εντυπώσεις και τους προβληματισμούς τους...

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ…

           Από τη σημερινή μας επίσκεψη στο Ίδρυμα της Αικατερίνης Λασκαρίδη και τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα για την 28^η Οκτωβρίου, μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση. Πρώτα απ΄όλα, με ευχαρίστησε η φιλοξενία που μας προσέφερε  το Ίδρυμα, καθώς οι άνθρωποι του μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και μας έδωσαν το δικαίωμα ξενάγησης σε όλο το χώρο τους. Εκεί έμεινα άναυδος από τη βιβλιοθήκη του ιδρύματος η οποία κάλυπτε όλους σχεδόν τους τοίχους των δωματίων και φιλοξενούσε, όπως μας είπε η ξεναγός, βιβλία διασήμων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων και τα οποία τους είχαν δωρίσει άνθρωποι υψηλής κοινωνικής θέσης, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

            Από την άλλη πλευρά, κατάλαβα το πώς είχαν τα πράγματα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είδα εικόνες που με μετέφεραν σε εκείνη την εποχή και κατάλαβα τι σημαίνει πραγματικά «εμπόλεμη κατάσταση». Συνειδητοποίησα το πλήθος των νεκρών, όταν έμαθα ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου έχασαν τη ζωή τους πάνω από 100 εκατομμύρια άνθρωποι και ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας, μέσα σε 4 χρόνια είχε μειωθεί κατά σχεδόν 1 εκατομμύριο. Συγκλονίστηκα από το γεγονός ότι εκείνη την εποχή οι γονείς τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες επέτρεπαν ή καλύτερα προέτρεπαν τα παιδιά τους από την ηλικία των 11 να πάρουν μέρος στην αντίσταση προκειμένου να ελευθερώσουν την πατρίδα τους, χωρίς να φοβούνται αν αυτά σκοτωθούν κι αυτό γιατί έβαζαν την ελευθερία πάνω απ΄όλα.

            Ολόκληρο αυτό το πρωινό στον Πειραιά ήταν μια αποκάλυψη και το πρόγραμμα που παρακολουθήσαμε, πιστεύω πως θα έπρεπε να το δουν όλοι οι μαθητές γιατί μέσα σε μιάμιση ώρα μάθαιναν, έβλεπαν ζωντανά και ένιωθαν  τους αγώνες της πατρίδας μας και το δράμα που κρύβεται πίσω από κάθε πόλεμο.

                                                                                                        ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΑΛΒΑΔΑΚΗΣ, Γ6

 

     Ξεχωριστή μέρα η σημερινή, καθώς η Γ΄ Γυμνασίου του σχολείου μας επισκέφτηκε το Ίδρυμα Λασκαρίδη,επιχειρώντας με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο μια συνάντηση του παρόντος με το παρελθόν, έχοντας ως  οδηγό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα /αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου"Το καθήκον της Μνήμης. Όταν το παρελθόν συναντά το παρόν".

   Αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες, λογοτεχνικά κείμενα, μουσική και τραγούδια συνδυάστηκαν εντυπωσιακά και αποτύπωσαν τα γεγονότα του πολέμου ανασύροντας μνήμες λαών που έζησαν τη φρικαλεότητά του.

 

 

   Κορυφαίο σημείο της συνάντησής μας αποτέλεσε ο πίνακας του Πικάσο "Γκουέρνικα", όπου η σύγχρονη τέχνη περιγράφει με μοναδικό τρόπο την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Το σκηνικό θανάτου με διαμελισμένα ζώα και ανθρώπους, γυναίκες να κλαίνε με νεκρά μωρά στην αγκαλιά και κατεστραμμένα κτίρια σε άσπρο, μαύρο και γκρι φόντο ολοκλήρωσε επιτυχώς το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα δίνοντας μεγαλύτερη ένταση στο θέμα. Η γεμάτη, αντιπολεμικά μηνύματα, εικόνα αποτελεί μια έντονη διαμαρτυρία εναντίον του πολέμου και της καταστροφής που σπέρνει.

   Κλείνοντας, θέλω να υπογραμμίσω πως το ταξίδι μας αυτό στο παρελθόν είναι ένα από τα νήματα που συνδέουν το "είναι" με το "γίγνεσθαι" και σηματοδοτούν τη συνείδηση της ιστορικής μας παρουσίας.

                                                                                                 Νικόλας Χρυσαφίδης

                                                                                                                   Γ6

Στα πλαίσια της επίσκεψης μας στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδης, η τάξη μας παρακολούθησε ένα αφιέρωμα για την 28^η Οκτωβρίου του 1940, με αφορμή την επέτειο της ημέρας αυτής η οποία πλησιάζει. Το θέμα της παρουσίασης ήταν το καθήκον της μνήμης, όταν το παρόν συναντά το παρελθόν. Η εισηγήτριά μας, κυρία Αιμιλία Καραλή, η οποία διδάσκει φιλοσοφία και είναι συγγραφέας, έκανε αυτήν την παρουσίαση πιο ζωντανή, ενδιαφέρουσα κάνοντας ακόμα και συζήτηση μαζί μας.

   Η παρουσίαση ήταν καλοφτιαγμένη και προσεγμένη -είχε βίντεο, εικόνα, ήχο- ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να την κάνει παραστατική και να αγγίξει τους μαθητές περισσότερο. Ξεκινώντας, είδαμε εικόνες από χώρες οι οποίες ακόμα και σήμερα, πλήττονται από τα δεινά του πολέμου, που μας βοήθησαν να συνειδητοποιήσουμε τι θα πει πόλεμος. Ύστερα φτάσαμε στη περίοδο του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Συνεχίζοντας, οι εικόνες άρχισαν να γίνονται σκληρές και ακόμα πιο σκληρές. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν τόσο καταθλιπτικές, η ποιότητα ζωής δεν υπήρχε την εποχή εκείνη του πολέμου. Αυτό δεν ήταν ζωή. Ήταν επιβίωση, μόνο. Είδαμε ανθρώπους τόσο αδύναμους, τόσο σκελετωμένους, τόσο άδειους που σκεφτόμασταν «πώς κρατιούνται ακόμα στην ζωή, πώς είναι δυνατόν να ζουν;». Κοιτάζοντας τους, βλέπαμε ότι υπήρχε μόνο το δέρμα και τα κόκκαλα, σαν να μην υπάρχουν μυς, δεν υπήρχαν μυς «πώς κινούνται αυτοί οι άνθρωποι, ούτε να περπατήσουν δεν μπορούν, πώς αντέχουν στον πόλεμο;». Ο αριθμός των νεκρών ήταν συντριπτικός, τα πτώματα ήταν τόσα πολλά που τα έσπρωχναν και τα μάζευαν με νταλίκες, σχημάτιζαν βουνά. Είδαμε εικόνες αθώων παιδιών δίχως γονείς, ορφανά και γονείς που είχαν χάσει τα παιδιά τους. Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο αυτό. Εκείνα τα παιδιά δεν θα επιβίωναν μόνα. Η σκέψη και μόνο ήταν ψυχοπλακωτική. Όταν προσπαθούσες να φέρεις την εικόνα μπροστά σου, και μόνο με την σκέψη, το πόσα πέρναγαν οι άνθρωποι τότε, να μπεις για λίγο στη θέση τους, σου προκαλούσε στενοχώρια. Ο λαός ήθελε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, προσευχόταν να τελειώσει αυτό βάσανο, μαρτύριο που ζούσαν. Για εμάς, είναι αδιανόητο να μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο ποτέ από τα μάτια τους, τέτοια βαρβαρότητα, σκληρότητα, πόνος. Αυτή η παράφρων και άρρωστη ιδεολογία των Ναζί προκάλεσε πάρα πολλές απώλειες και πόνο. Τα ολοκαυτώματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσής, οι βόμβες, όλα, υπήρχαν πολύ απάνθρωπες μέθοδοι εξόντωσης ανθρώπων και πολέμου, που θα ήταν αδιανόητες για εμάς. Οι άνθρωποι είχαν έναν μαρτυρικό θάνατο, που κανείς δεν θα έπρεπε να περάσει, ούτε παιδιά, ούτε πολίτες, ούτε στρατιώτες. Αυτό που με άγγιξε πιο πολύ ήταν τα μικρά παιδιά, που ο πόλεμος μάστιζε τα αθώα μυαλά τους, τα οποία δεν έπρεπε να ξέρουν από θάνατο σε τόσο τρυφερή ηλικία. Ο πόλεμος τους έκλεβε όχι μόνο την οικογένεια, αλλά και την ίδια την παιδική τους ηλικία, και την αγνότητα. Η προσπάθεια να σκεφτείς το πώς ένιωθαν εκείνα τα παιδιά και τι σκέφτονταν με αυτά που έβλεπαν, σε συγκινούσε πολύ.                                                                   

   Η παρουσίαση ήταν εξαιρετική, και είμαι ευχαριστημένη που μας προβλήθηκαν αυτές οι εικόνες, γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνει κανείς πως ήταν αυτός ο πόλεμος. Μπορεί να μας ταράχτηκε λίγο το μυαλό, αλλά αυτός ήταν και ο σκοπός, να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβη. Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Καραλή, που μας ετοίμασε και παρουσίασε αυτό το υπέροχο αφιέρωμα. Η επίσκεψη αυτή θα μας μείνει αξέχαστη.

                                                                             Μαίρη Ζερβού Γ2

 

2η ΔΙΚΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ

 

   Την Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015 η Γ Τάξη του Γυμνασίου Λουτρακίου στα πλαίσια των μαθημάτων της Ιστορίας και της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, παρακολούθησε δύο εξαιρετικά εκπαιδευτικά προγράμματα με τίτλο :  "Αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940 - Το καθήκον της μνήμης- όταν το παρόν συναντά το παρελθόν"  για το μάθημα της Ιστορίας  και  "Εισαγωγή στην Αρχαία Τραγωδία''  για το μάθημα της Ελένης.

Οι μαθητές αφού περιπλανήθηκαν στους χώρους της σπουδαίας Βιβλιοθήκης και  ξεναγήθηκαν στους χώρους του Ιδρύματος παρακολούθησαν  σε ομάδες τα δύο εκπαιδευτικά προγράμματα.

  "Αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940 - Το καθήκον της μνήμης- όταν το παρόν συναντά το παρελθόν"

    Όλη η ιστορία του Β Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάστηκε με εξαιρετικό τρόπο μέσω της  ιστορικής αφήγηση της Κας Αιμιλίας Καραλή.  Η αφήγηση εκτός από το οπτικό υλικό που βασίστηκε σε ιστορικά τεκμήρια και ντοκουμέντα, έδεσε διαθεματικά με την αφήγηση λογοτεχνικών κειμένων Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών(Μπ. Μπρέχτ,  Γ. Θεοτοκά, Οδ. Ελύτη..) καθώς και με την εξαιρετική μουσική. Τα παιδιά μίλησαν με την Κ Καραλή, εξέφρασαν τις απόψεις τους, αξιοποίησαν την υπάρχουσα γνώση τους και  ενεπλάκησαν σ΄ ένα διαδραστικό διάλογο με τη βοήθεια των πολυμέσων, κάνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο!

  

 

     Το παρόν συνάντησε το παρελθόν αλλά και το παρελθόν το παρόν σε μια ανάδρομη οπτική απεικόνιση και  παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων. Οι έννοιες της διαχρονικότητας, της συγχρονίας,  της ιστορικής συνέχειας, του κύκλου,  αναβίωσαν παγκόσμια πολεμικά γεγονότα της δεκαετίας του 40 αλλά και των μετέπειτα δεκαετιών, συνδέοντας τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με τους πολέμους του Βιετνάμ, του Λιβάνου, της Σερβίας, του Κοσόβου, του Αφγανιστάν αλλά και με τα σύγχρονα γεγονότα της Συρίας. 

     Όλο το πολιτικό και ιστορικό σκηνικό του Μεσοπολέμου παρουσιάστηκε  σε παγκόσμιο επίπεδο με άξονα την ανοδική πορεία του Χίτλερ και την επικράτηση του Ναζιστικού καθεστώτος, μέσα από στοχευμένα αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες, όπως "Το αυγό του φιδιού", αλλά και μέσα από  λογοτεχνικά κείμενα του Μπρεχτ και   κορυφαία μουσικά έργα.

    Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον τρόμο και την αθλιότητα του  Γ' Ράιχ με απώτερο στόχο να εμπεδωθεί στα παιδιά ότι ο ρατσισμός και ο άκρατος εθνικισμός,  έχουν σαν αποτέλεσμα την έσχατη μορφή βαρβαρότητας και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης φύσης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

 

 

    Μεγάλο μέρος της παρουσίασης αφορούσε στη συμμετοχή της Ελλάδας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ιταλική επίθεση, στο 'ΟΧΙ' του Ελληνικού λαού, στη γερμανική εισβολή, στην Κατοχή, στην πείνα, στην Εθνική Αντίσταση αλλά και στα ολοκαυτώματα των Γερμανών στην Ελλάδα.

    Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε  αριστουργηματικά με την ανασύνθεση της Γκουέρνικα του Πικάσο παρουσιάζοντας διαδραστικά τους συμβολισμούς του πίνακα που αντιστοιχούν μορφές και γεγονότα από το παρελθόν και το παρόν των πολέμων από το 1940 έως σήμερα.

 

    

   Ευχαριστώ πολύ τους μαθητές για το ήθος και το σεβασμό που επέδειξαν κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού προγράμματος. Οι μαθητές τίμησαν το αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου,  ρίγησαν από συγκίνηση και βγήκαν ενθουσιασμένοι από την αίθουσα!  Το θερμό χειροκρότημα και οι συνεχείς συζητήσεις τους  και οι προβληματισμοί τους το επιβεβαίωσαν.

 

 

 

      Ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός ανήκει όμως στο Σχολείο μας,  γιατί τέτοιου είδους διδακτικές επισκέψεις αποτελούν αφορμή προβληματισμού και περίσκεψης , ενισχύουν την ιστορική ενσυναίσθηση και τη δημιουργία ιστορικής συνείδησης των μαθητών σε μια εποχή που έχουμε όλοι το δικαίωμα να διαφυλάξουμε το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αξία της ελευθερίας !

 

                                                                Κούτχια Νεκταρία

        Υποδιευθύντρια Γυμνασίου Λουτρακίου/ Υπεύθυνη Πολιτιστικών Εκδηλώσεων  

  

                                                                  

   

  

 

 

 

 

 

  

           

    

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ"

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

 

 

     ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Λουτρακίου παρακολούθησαν την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015, στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό κέντρο Λουτρακίου την θεατρική παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα»,  ένα δραματοποιημένο μυθιστόρημα της Πηνελόπη Δέλτα σε σκηνοθεσία της Γιούλης Ηλιοπούλου.

Λίγα λόγια για την παράσταση.

 Την μακρινή  χώρα του παραμυθιού «Μοιρολατρία», την κυβερνά ο  βασιλιάς «Αστόχαστος» που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο οι διασκεδάσεις και η πολυτελής ζωή. Είναι παντρεμένος και έχει και τρία παιδιά. Έχει όμως και μια Αυλή, από «Πανούργους» που κλέβουν ασύστολα το θησαυροφυλάκιο του.

  Ο λαός του υποφέρει, αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύει και υπερβολική... πονοψυχία: «Αφήνουμε ελεύθερο όποιον πιάνουμε να κλέβει γιατί σκεφτόμαστε ότι οι άλλοι έκαναν χειρότερα», παραδέχονται φροντίζοντας μόνο για την προσωπική τους ευημερία. Ο τόπος οδηγείται σε μαρασμό.

Ο γιος του Βασιλιά ο «Συνετός ο Β’», είναι ένα οξυδερκές κι απογοητευμένο βασιλόπουλο που θέλει, μετά απ' όλα αυτά, να φύγει με την μια αδελφή του την «Ειρήνη» στο εξωτερικό! Αποφάσισε όμως τελικά  να το σκάσει κρυφά μόνος του και να προσπαθήσει να σώσει το βασίλειο του..

Στην διαδρομή γνώρισε τις γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή του, την «Γνώση» και τη «Φρόνηση». Αυτές τον συμβούλεψαν για το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει το λαό του. Ο νεαρός ακολουθώντας τις συμβουλές τους, κατάφερε, μετά από ένα αγώνα που αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολος, να αποτρέψει τον θείο του από την προσπάθεια του να κατακτήσει το βασίλειο του.

Το μυθιστόρημα μοιάζει να έχει γραφτεί στην  σύγχρονη Ελλάδα όπου συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα. Κι όμως το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε πριν από 105 χρόνια ακριβώς. Ήταν το 1910 όταν πρωτοεκδόθηκε το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, που δεν έζησε καν τα περιπετειώδη κεφάλαια της πρόσφατης Ιστορίας μας: γεννημένη το 1874, αυτοκτόνησε στις 2 Μαΐου του 1941, τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Το αριστούργημά της πέρασε, όμως, στη νεότερη καλλιτεχνική μας ιστορία, κυρίως χάρη σε μια παράσταση του 1959. Τότε το «Νέο Θέατρο» του Βασίλη Διαμαντόπουλου είχε ανεβάσει το «Παραμύθι χωρίς όνομα» στην ελεύθερη διασκευή για ενηλίκους του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

   Το τόσο επίκαιρο, αλληγορικό περιεχόμενο, με τα επίκαιρα μηνύματα του  αλλά και η ξεχωριστή πορεία του ίδιου του έργου μέσα στα χρόνια πολλαπλασιάζουν προφανώς τις ευθύνες όποιων καταπιάστηκαν σήμερα με το «Παραμύθι χωρίς όνομα».

Η γνώση και η φρόνηση αλλάζουν τη ζωή σε μια χώρα γεμάτη κλέφτες, τεμπέληδες και ζητιάνους.

Αυτοί ήταν και οι λόγοι που το σχολείο μας επέλεξε την παράσταση αυτή, για να παρακολουθήσουμε και να πάρουμε τα μηνύματα που αναφέραμε.

Οι ηθοποιοί της παιδικής σκηνής της Γιούλης Ηλιοπούλου έπαιξαν υπέροχα. Η παράσταση ήταν εκπληκτική, με γρήγορους ρυθμούς που δεν σε άφηναν στιγμή να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την σκηνή. Στο τέλος τα μηνύματα που μας έμειναν μας άφησαν να αναρωτιόμαστε ότι τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Η αξία της υπερηφάνειας σε συνδυασμό με την εργατικότητα και την τιμιότητα μπορεί να σώσει μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής.

 

Χριστιάννα Τυφτικίδη, μαθήτρια του Α’5

 

 

 

Την περασμένη Παρασκευή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω με το σχολείο μου μία υπέροχη θεατρική παράσταση, με τίτλο "Παραμύθι χωρίς Όνομα".Είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.

        Όσον αφορά την παράσταση, οι ηθοποιοί είχαν εξαιρετική ερμηνεία, που φάνηκε απ'την αρχή του έργου.Τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά και σου έδιναν την εντύπωση πως βρίσκεσαι συνεχώς μέσα στον κόσμο της ιστορίας. Επίσης,κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρχε έντονο το μουσικό στοιχείο, ενώ δεν έλειψαν και χορευτικά, τα οποία κέντριζαν το ενδιαφέρον του θεατή.

        Βέβαια, εκτός από τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα, το έργο είχε και διδακτικό χαρακτήρα, που ήταν εμφανής στα μηνύματα που περνούσε.Βασικό ηθικό δίδαγμα ήταν ότι η τεμπελιά, η οκνηρία και η συνεχής διάθεση για καλοπέραση οδηγούν στην καταστροφή.Επιπροσθέτως, η παράσταση δίδασκε ότι η δουλειά δεν αποσκοπεί στην χρηματική ικανοποίηση, αλλά στο κοινό όφελος της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η συλλογική εργασία οδηγεί στο καλό όλων και πάει την πατρίδα μπροστά. Παράλληλα, υπήρχαν και μηνύματα φιλοπατρίας, που φαίνονται προς το τέλος του έργου, όταν οι πολίτες δίνουν αγώνα για να απελευθερωθεί ο τόπος τους.

        Γενικά, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι παρ'όλο που το παραμύθι αυτό γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια, έχει εξαιρετικά επίκαιρο χαρακτήρα και μήνυμα. Θα μπορούσα να ταυτίσω την χώρα των Μοιρολάτρων με την σημερινή Ελλάδα, αφού η χώρα μας αντιμετωπίζει παρόμοιο οικονομικό Γολγοθά με το βασίλειο εκείνο.Δυστυχώς όμως η Φρόνηση και η Γνώση δεν ζουν ανάμεσά μας κι έτσι δεν έχουμε συνηδειτοποιήσει ότι χωρίς αγώνα δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα στο πρόβλημά μας.

      Σε γενικές γραμμές, ενθουσιάστηκα πολύ απ'αυτή την παράσταση κι εύχομαι να υπάρξει ξανά η ευκαιρία στο μέλλον να παρακολουθήσω με το σχολείο μου τόσο αξιόλογες παραστάσεις.

                                                                          Χρήστος Μποβολής Β3

 

 

              

   Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» είναι ένα έντεχνο, διαχρονικό παραμύθι, όπου η πατρίδα και τα δεινά της, μεταφέρονται με έναν κατανοητό και μαγικό τρόπο. Πρόκειται για ένα πολιτικό παραμύθι και την ιστορία μιας παραμυθένιας πατρίδας που θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την Ελλάδα.

  Η θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε είχε μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά συγχρόνως μας δίδαξε με έμμεσο τρόπο, για τις αξίες της εργασίας, της δικαιοσύνης, της προσπάθειας, της ανδρείας και της συλλογικότητας.

Διδαχθήκαμε αξίες οι οποίες είναι παντοτινά επίκαιρες όπως  είναι η προκοπή, η εθνική περηφάνια και η μόρφωση σε αντίθεση με την τεμπελιά, την αδικία, την παραίτηση, τη δειλία και τον ατομισμό. Το περιεχόμενο ήταν ηθικό και με διδακτικό τόνο. 

  Τα συναισθήματα μας ήταν ανάμεικτα και αμήχανα καθώς στις μέρες μας, αρκετοί Έλληνες είναι αντιμέτωποι με οικονομικά δεινά, προβλήματα ταπείνωσης, ανεργίας και επιβίωσης. Είναι αντιμέτωποι μ' αυτή την ελπίδα που δεν διαψεύδεται και με την αρετή που ξαναχτίζει τον κόσμο, χωρίς καθόλου μαγικά ξόρκια, αλλά χάρη στην πολύ σκληρή δουλειά, πίστη, ενότητα για το κοινό καλό και όφελος της πατρίδας μας.

  Η συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα έχει προβλέψει ακόμα και για τη σωστή εκμετάλλευση της φύσης, έχει σκεφτεί ακόμα και τους φυλακισμένους να ξανακάνει ανθρώπους μέσα από σκληρή δουλειά. Ο κεντρικός ήρωας του έργου, το βασιλόπουλο, είναι τόσο ταπεινό, εργατικό και ενάρετο που κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και εμπιστοσύνη στον λαό του, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και πολεμώντας με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα..

 

                                                                    Φαίη –Ελένη Ρεκουνιώτη Γ΄6



 

1η Διδακτική Επίσκεψη Γυμνασίου Λουτρακίου 2015-2016- Παρακολούθηση Θεατρικής Παράστασης

  Την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015 οι μαθητές του Γυμνασίου Λουτρακίου στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και των καινοτόμων εκπαιδευτικών δράσεων που διοργανώνει το Σχολείο μας,  είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό κέντρο τη θεατρική παράσταση "Παραμύθι χωρίς όνομα" της Πηνελόπης Δέλτα, από την Παιδική σκηνή της Γιούλης Ηλιοπούλου και το θίασο texnis genesis με την αιγίδα του ομίλου UNESCO.

Το γνωστό Εθνικό βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα αποδόθηκε με εξαιρετικό τρόπο σε μια παράσταση γεμάτη μηνύματα, υψηλές ιδέες που όμως μπορούν να βρουν εφαρμογή στη σημερινή κοινωνία, ευαισθητοποιώντας τα παιδιά, τους αυριανούς πολίτες. Οι μαθητές της Α, Β και Γ Γυμνασίου παρακολούθησαν με ενδιαφέρον την παράσταση και ενθουσιάστηκαν από τα σκηνικά, τα κοστούμια, την εντυπωσιακή κινησιολογία, και από την υπέροχη μουσική που άγγιξε την ψυχή όλων.

 

 

 

Συγκλονιστικά επίκαιρο το σπουδαίο αυτό έργο της Π.ΔΕΛΤΑ μοιάζει να περιγράφει την Ελλάδα του σήμερα . Σε κάθε σελίδα μέσω της χώρας των Μοιρολάτρων χαρτογραφεί την δική μας πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες φαίνονται γνώριμοι ο Γεροφτωχούλης, ο Κακομοιρίδης, ο Αμοιράκος,   ο Πανουργάκος Ο Δάσκαλος Ο Δικαστής Λαγόκαρδος κτλ. Οι πράξεις τους συμβαίνουν και στην δική μας καθημερινότητα τα συναισθήματα τους είναι και δικά μας συναισθήματα . Η απογοήτευση η αποχαύνωση η διαφθορά η μετανάστευση ο συμβιβασμός κυριαρχούν στην ρημαγμένη χώρα του βασιλιά Αστόχαστου. Στη χώρα των Μοιρολάτρων που ευημερούσε μέχρι τον θάνατο του Βασιλιά Συνετού του Α’ , βασιλεύει πλέον η ερημιά Ο ανεύθυνος γιος του Αστόχαστος που τον διαδέχτηκε φρόντισε μαζί με την βασίλισσα του Παλάβω μονό για την διασκέδαση και την καλοπέραση τους. Οι κάτοικοι σιγά-σιγά άρχισαν να εγκαταλείπουν τον καταραμένο τόπο και όσοι έμειναν είναι πια διεφθαρμένοι ή συμβιβασμένοι. Η Χώρα γεμάτη από ερείπια κλέφτες τεμπέληδες και ζητιάνους . Τα δέντρα με θλίψη περιγράφουν το ρήμαγμα του τόπου ενώ παρακολουθούν απίστευτες εικόνες κατάντιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.     Ο νεαρός Συνετός ο Β’ απογοητευμένος ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την χώρα του. Στον δρόμο του όμως συναντάει την Γνώση και την Φρόνηση . Εκείνες καταφέρνουν να του αλλάξουν την γνώμη και έτσι μαζί με την αδελφή του Ειρήνη αποφασίζουν να παλέψουν για να ξαναφτιάξουν απ΄την αρχή το κράτος. Μοιάζει αδύνατον κι όμως εκείνος καταφέρνει να αφυπνίσει κάθε απλό άνθρωπο του λαού. Με απίστευτη επιμονή στον στόχο συσπειρώνει,   ενώνει τους ανθρώπους για το κοινό καλό .   Ένας μικρός ήρωας μεταμορφώνεται σε ένα πλάσμα με γιγάντια ψυχική δύναμη που μέρα με την μέρα παλεύει την ανομία την διαφθορά την διάλυση.       Μέσα όμως από τα ερείπια ξεπηδάει η ελπίδα που μόνο με την βοήθεια της Γνώσης ανακαλύπτει στην ψυχή του ο νεαρός Συνετός ο Β’ . Η Γνώση είναι εκείνη που τελικά του δίνει την δύναμη να αναγεννηθεί να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του και να καταφέρει μαζί τους το θαύμα. Να φτιάξει μια καλύτερη χώρα απ’την αρχή , μονάχα με την θέληση του για το κοινό καλό. Αν ο καθένας σκεπτόταν λιγότερο το άτομο του και δούλευε περισσότερο για το γενικό καλό θα έβλεπε μια μέρα πως πάλι για τον εαυτό του δούλεψε»   Το έργο χωρίς ίχνος στείρου διδακτισμού περνάει τα σπουδαία μηνύματα στους θεατές με τρόπο ευχάριστο διασκεδαστικό πολλές φορές αστείο αλλά και συγκινητικό, σε μια περιπέτεια ζωής που όλοι συμμετέχουν κάθε στιγμή.     Το Παραμύθι χωρίς όνομα κατάφερε να ξεπεράσει τον χρόνο!     Παράλληλα προτείνει τρόπους υλοποίησης τον ιδανικών και των οραμάτων που γίνονται το αντίβαρο της ταραγμένης εποχής και προβάλλουν ψυχικές και ηθικές ιδιότητες που δικαιώνουν την ανθρωπινή ζωή!          Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας για τη συνεργασία.                                                   Κούτχια Νεκταρία                                     Υποδιευθύντρια Γυμνασίου Λουτρακίου